Мой бацька...

***

Мой бацька самых чэсных правіл

Пагіб геройскі на вайне,

Наследства ён нам не аставіў,

Таму ражала маць мяне.

Срэдзі расценій і жывотных

Я рос і с мужыкамі жыў,

Круціў хвасты кабылам потным

І с хуліганамі дружыў.

Вучыўся у школе ніжасрэдняй

І вершы Быкава чытаў.

Сядзеў на парце на паследняй

Ды голых цётак рысаваў,

За што учыцель дзядзя Ваня

Указкай стукнуў у лоб мяня

На нашым на абразаванні

С тых пор слегка памешан я.

А на гісторыі аднажды

Я з чувствам гордасці сказаў,

Што наш Скарына — хлопец важны,

Таму што у Піцеры бываў.

Яшчо я занімаўся спортам,

Быу па каххею я мастак,

І пра мяне казалі горда:

"Здаровы вымахаў дурак!"

Я быу ігрок, канешне, класны,

Бо клюшак сто зламаў адных,

Ды вось для обшчэства апасны —

Таму сядзеў у запасных.

Патом у армію прызвалі,

І там рэбяты-чэрпакі

Такіх звяздзюлін надавалі,

Адбіў паследнія мазгі,

Што асазнаў прэдназначэнне

Сваё высокае у мамент:

Я Родзіны маей спасенне,

Яё бяссменны… старшыня

Пра безатцоўшчыну забыўшы,

Я стаў с каррупцыяй барэц,

Быу проста лабатрас я быўшы,

А зараз усех дзяцей айцец.

Цяпер усталымі рукамі

Нясу хрустальны я сасуд,

Бальшымі пью з яго глаткамі,

А астальныя пусць… пацерпяць.

Я збіў зеніткай інтурыстаў,

І, штоб давольны быў народ,

Я ператрахіваў міністраў:

Глядзел, хто врот, а хто не врот.

Аднажды я за яйца взяўся —

Весь проста потам ізашоў,

Штоб чалавечаскія яйца

Папалі к каждаму на стол.

Я акружыў народ заботай,

Яго пазбавіў ушывых блох

І па майму ТВ з ахвотай

Сказалі: я вышэй, чэм Бог.

Каторы срок ужо матаю,

К труду тяжоламу прывык,

Але ўсе чашчэ панімаю,

Што буде хутка мне кірдык.

Куды ж падзецца небараке?

Куды ні плюнь — урагі кругом!

Схавацца думау я ў Іраке,

Ды там піндосы. Во дурдом!

На Кубу? Дык Фідэль ужо старый,

Калі памрэ — апяць хана,

Кубінцы — дзеці Чэ Гевары

Прырэжуць, быццам барана.

А на Радзіме — во зараза —

Ужэ смяюцца нада мной,

Маі высмеіваюць фразы,

Сатыры пішуць. Божа ж мой!

Сасед бальшой і сільны дужа,

Той, у каго ў кварціры газ,

Крычыць: "Трубу аддай мне, дружа,

Іначай будзеш… нехарошы чалавек!"

У мазаічным сваім адчаі

Адзін, з бутэлькай сам-насам

Сяджу, сасуд у руках сціскаю

І жаба душыць — не аддам!

(2006)